Prawo Mi�dzynarodowe

Powstańcy, strona wojująca (XIX w., i I poł. XX w.); Narody i ich Komitety, Komitety Wyzwolenia Narodowego (XX w.) – np., Komitet Narodowy Polski... Powstańcy, strona wojująca... Ustanowienie tych podmiotów było pochodną praktyki częstych konfliktów wewnętrznych (Ameryka Łacińska, ...). Walczący (rząd legalny – opozycja) a państwa trzecie – relacje... Państwa trzecie chcąc „kontrolować” bieg zdarzeń uznawały siły opozycyjne za „stronę wojującą” lub „powstańców”. Praktykę tę usankcjonowało prawo zwyczajowe. Przyjęto, że akt uznania przekształca – w relacjach między uznającymi a stronami – konflikt wewnętrzny w międzynarodowy, a ten jest normowany prawem międzynarodowym (m.in., prawem konfliktów zbrojnych). Uznający przyjmował obowiązek bycia neutralnym wobec walczących. Aby uznania nie nadużywano walczący musieli spełniać wymagane prawem warunki. I tak, aby uznanie za „stronę wojującą” mogło mieć miejsce, siły opozycyjne musiały łącznie spełnić następujące warunki: - efektywnie kontrolować, przez ustanowiony rząd i struktury wojskowe mu podległe, część terytorium państwa; - poddać siły zbrojne jednolitemu i odpowiedzialnemu dowództwu; - oraz przestrzegać w toku działań reguł prawa wojennego; Najistotniejsze w tym akcie uznania, było z jednej strony ‘cywilizowanie’ konfliktu (prawo wojenne), z drugiej zaś przypisanie uznanym odpowiedzialności za wszelkie podejmowane działania niezgodne z prawem międzynarodowym, którą można było wyegzekwować po zdobyciu przez nie władzy. Komitety Wyzwolenia Narodowego... Komitet Narodowy Polski (utworzony w 1917 roku w Lozannie – Roman Dmowski) uznany za reprezentanta narodu polskiego przez Francję, UK, Włochy i US. Siedzibą KNP był Paryż. Akt uznania umożliwił korzystanie przez KNP z pewnych prerogatyw rządowych – pozostawania w stałym politycznym dialogu z rządami państw uznających, tworzenia i kierowania oddziałami wojska, sprawowania wobec członków armii polskiej zwierzchnictwa, a także używania flagi narodowej. Podobny status posiadał Czeski Komitet Narodowy (1915). Obok funkcji politycznej, praktyka tzw., uznania za naród, stabilizowała zasadę samostanowienia narodów. Tę naturalna obecność – obok państw – innych podmiotów w obrocie (ewoluujących ich skład i kompetencje), podkreśla wypowiedź MTS, zawarta w opinii doradczej w sprawie kompensacji szkód poniesionych w służbie ONZ (1949). „(...) podmioty prawa międzynarodowego nie są koniecznie identyczne co do swej istoty lub praw. Istota ich zależy od potrzeb społeczności międzynarodowej.” Niezależnie od proponowanych charakterystyk i klasyfikacji podmiotów prawa międzynarodowego... pierwotne, pochodne... pełne, ograniczone... Podmiotem prawa międzynarodowego jest bezpośredni adresat norm prawa międzynarodowego, a więc podmiot, który z norm prawa międzynarodowego bezpośrednio wywodzi o swoich uprawnieniach lub obowiązkach w międzynarodowym obrocie.