Prawo Mi�dzynarodowe

-które mogą być samodzielną i wyłączną podstawą sądowego rozstrzygnięcia (ratio decidendi) lub też samodzielną i wyłączną podstawą administracyjnej decyzji; normy skuteczne bezpośrednio – to normy samowykonalne Normy, które nie są bezpośrednio skuteczne, które wymagają transpozycji – to normy niesamowykonalne – a więc to te części umowy, których stosowanie wg art. 91 ust. 1 „(…) jest uzależnione od wydania ustawy”. II. 1.1. Źródła i pierwotna „przyczyna” różnicowania norm? Rozróżnienia norm samowykonalnych i niesamowykonalnych dokonał SN Stanów Zjednoczonych w wyroku w sprawie Foster and Elam v. Neilson (1829). Traktat US – Hiszpania (cesja Florydy – 1819) ratyfikowany przez Prezydenta za zgodą IZB Kongresu. Konstytucja US – art. VI ust.2 „This Constitution, and Laws of the United States which shall be made in Pursuance thereof; and all Treaties made, or which shall be made, under the Authority of the United States, shall be the supreme Law of the Land; (…)”. W orzeczeniu SN US znajdujemy fragment, który oddaje istotę samowykonalności norm. Wg SN „(…) traktat jest samowykonalny, gdy działa sam z siebie bez potrzeby jakiejkolwiek pomocy ze strony ustawodawstwa wewnętrznego, lub też jest niesamowykoanlny, gdy jego postanowienia tworzą kontrakt, implikując potrzebę użycia środka ustawodawczego lub administracyjnego.” Pogląd różnicujący charakter norm – na samowykonalne i niesamowukonalne – przyjęty został także przez orzecznictwo innych państw, które zdecydowały o inkorporacji umów do swego porządku prawnego. Potwierdzeniem samowykonalnego charakteru norm umownych – sankcją sądu międzynarodowego – jest opinia doradcza STMS (1928), w sprawie jurysdykcji sądów gdańskich. Spór między Wolnym miastem Gdańskiem a RP; Umowa polsko – gdańska – 9.11.1920 r., - Paryż; zawierała w art. 20 i 21 – postanowienia dotyczące m.in. kontroli, zarządu i eksploatacji sieci kolejowej w granicach Wolnego Miasta. Sieć kolejowa będzie „kontrolowana i zarządzana przez Polskę, która otrzymywać będzie zyski i ponosić koszta.” – art. 20; „(…) kwestie dotyczące statusu urzędników, pracowników i robotników, będących obecnie w służbie kolei żelaznych będą przedmiotem stosownego porozumienia (…).” – art. 21; Tymczasowe porozumienie dotyczące urzędników – (provisoriches Beamtenabkommen) – było w rozumieniu umowy z 1920 ‘stosownym porozumieniem’. Postanowienia porozumienia powoływane były z pozytywnym skutkiem przez pracowników kolei w sporze z pracodawcą (PKP) postępowaniach przed sądami gdańskimi. RP odmówiła honorowania orzeczeń. Strona polska była zdania, że: Beamtenabkommen będąc porozumieniem międzynarodowym (umową międzynarodową), ustanawia prawa i obowiązki jedynie pomiędzy stronami; Beamtenabkommen nie będąc wprowadzonym do ustawodawstwa polskiego, nie może bezpośrednio ustanawiać praw i obowiązków dla zainteresowanych jednostek (pracowników PKP, jak o samej PKP);