Prawo Midzynarodowe
Pod rządami konstytucji marcowej (21) i kwietniowej (35) – umowy ratyfikowane przez Prezydenta RP za zgodą Parlamentu i opublikowane razem z ustawą ratyfikacyjną w Dzienniku Ustaw, traktowane były przez sądy II RP jak ustawy. Akty Parlamentu i Prezydenta (zgoda na ratyfikację umowy, akt ratyfikacji traktatu) – z chwilą ich opublikowania wraz z tekstem umowy w Dzienniku Ustaw – przekształcały ‘w całości’ umowę w akt prawa wewnętrznego. Traktat był traktowany jak… ustawa. Pojawiał się zatem w porządku prawnym RP akt prawny w randze ustawy, będący ‘lustrzanym’ odbiciem umowy. W zależności od regulowanej umową materii, a także charakteru norm transformowanej umowy, akt transformacji może być ‘uzupełniony’ przez krajowego ustawodawcę. Krajowy ustawodawca chcąc nadać transformowanej umowie pełen skutek może być ‘zmuszonym’ dodatkowo: • bądź do uchwalenia nowego, wykonującego regulację traktatową, prawa; • lub do korekty ustawodawstwa już istniejącego; Transpozycja Akt ‘rozpisania’ umownych zobowiązań na język i formę aktu prawa krajowego- ustawy lub rozporządzenia wykonawczego do ustawy. Szczegółowych wariantów, formuł transpozycji może być wiele: -dosłowne powtórzenie w akcie krajowym klauzul umownych; -transponowanie całości lub części umownych zobowiązań czynione bez intencji ich ‘kopiowania’ Uchwalane akty (we wstępach, tytułach) sygnalizują, że zostały przyjęte w następstwie zawarcia traktatu w celu jego wykonania, bądź (najczęściej) nie sygnalizują tego faktu. B. Mechanizm poza-recepcyjny. Polega on na nadaniu bezpośredniej skuteczności międzynarodowym zobowiązaniom w krajowym porządku prawnym. Następuje ów skutek w następstwie inkorporowania zobowiązań do porządku krajowego. Dokonujący inkorporacji nie widzą potrzeby przekształcania normy międzynarodowej w normę krajową, aby była ona skuteczna w krajowym porządku prawnym. Norma międzynarodowa w oryginalnym kształcie dołącza do zbioru norm tworzonych przez krajowego ustawodawcę. Szczególnie spektakularną jest inkorporacja norm pisanych – norm umownych. Stają się obok krajowych źródeł prawa nowym jego źródłem. Kto decyduje o inkorporacji? O inkorporacji całości lub części zobowiązań międzynarodowych decyduje: -konstytucyjny ustawodawca – wyrazem czego postanowienia konstytucji stanowiące o inkorporowaniu (całości lub części) zobowiązań; lub -gdy nie czyni tego konstytucja (milczenie konstytucji) – praktyka akceptowania skutku inkorporacji (całości lub części) zobowiązań przez parlament i sądy naczelne (orzecznictwo); I.2. Miejsce umów w hierarchii źródeł prawa krajowego. Umowa: Transformowana – „traktowana jak… ustawa”; Transponowana – „kodowana” formę i język klasycznego prawa krajowego (ustawa), z tej przyczyny ‘znika’ z pola widzenia jej międzynarodowy rodowód.