Prawo Midzynarodowe
Powołane orzeczenia pozwalają wskazać na następujące konsekwencje prymatu prawa międzynarodowego w stosunku do prawa wewnętrznego w płaszczyźnie międzynarodowej: 1. państwo nie może powołać się na swoje prawo wewnętrzne, aby usprawiedliwić niewykonanie zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego; 2. konflikt między prawem międzynarodowym a prawem krajowym nie powoduje utraty mocy regulacji krajowej – relacja konfliktu i jego trwanie rodzi jednak problem odpowiedzialności międzynarodowej; 3. stan niezgodności norm prawa krajowego z prawem międzynarodowym powoduje, że czynności wykonywane na podstawie przepisów krajowych z prawem międzynarodowym niezgodnych, będą w płaszczyźnie międzynarodowej bezskuteczne. Problem relacji obu zbiorów norm w płaszczyźnie wewnątrzpaństwowej. Art. 27 KW – „Strona traktatu nie może powoływać się na postanowienia swojego prawa wewnętrznego dla usprawiedliwienia niewykonania przez nią traktatu.” Obowiązek oczywisty – jak go spełnić? Brak gotowej ‘recepty’. Jak państwa radzą sobie z tym obowiązkiem? Jakie „techniki” stosują, aby międzynarodowe zobowiązanie spełniło się w ich porządku prawnym? I.1. Są dwie podstawowe metody zapewniania skuteczności prawa międzynarodowego w krajowym porządku prawnym. a. metoda recepcyjna; b. metoda pozarecepcyjna; a. Recepcja – polega na przekształceniu międzynarodowego zobowiązania, normy w normę prawa krajowego – normę prawa powszechnie obowiązującego. Akt przekształcenia jest warunkiem koniecznym, aby zobowiązania międzynarodowe stało się skuteczne w krajowym porządku prawnym. Akt przekształcenia dotyczy przede wszystkim norm pisanych – a więc norm umownych i norm uchwał OM. Kto i jak dokonuje aktu przekształcania zobowiązań umownych? W zabieg przekształcania najważniejszych dla państwa norm umownych jest zawsze zaangażowany parlament. Przy czym akt przekształcenia może być dokonywany przez parlament: -we ‘współdziałaniu’ z organem zaciągającym zobowiązania; -bądź samodzielnie; W przypadku obu konfiguracji podmiotowych akt przekształcenia zwieńcza opublikowanie przekształcanych norm w Dzienniku Urzędowym. W pierwszym przypadku świadectwem przekształcenia będzie publikacja w Dz.U., aktów obu organów: wykonawczego-akt ratyfikacji wraz z tekstem ratyfikowanej umowy; i parlamentu-tekst ustawy aprobującej zawarcie umowy; W drugim przypadku świadectwem tym będzie wyłącznie akt parlamentu – ustawa; W skutku swoim przekształcenie tych norm polegać będzie: -w pierwszym przypadku na przekształceniu umowy en bloc(w całości) w akt prawa krajowego – i będzie to akt transformacji umowy; -w drugim zaś na „rozpisaniu” umownych zobowiązań na język i formę aktu prawa krajowego – ustawy – i będzie to akt transpozycji umowy; Transformacja Przykładem transformującej praktyki była praktyka wprowadzania w obręb polskiego porządku prawnego w okresie międzywojennym umów ratyfikowanych.