Prawo Międzynarodowe

Jeżeli chcieć uchwycić skalę ewolucji suwerennej władzy we wszystkich jej wymiarach(1300-1648-1800…)

1)Kto jest suwerenem?
2)Jakie są prerogatywy suwerena?
3)Jaki zbiór reguł, o jakich cechach normuje relacje z innymi    legitymizowanymi do jej uprawiania?


Ad.1)
Suweren- „…królowie usamodzielniając się w Bodin’owskim znaczeniu, eliminowali struktury lenne, zaś relacje lennych zależności zastępowały stopniowo utrwalające się wielopoziomowe hierarchiczne relacje zależności ukształtowanych już stanów wobec króla, centralizacja władzy królewskiej, zuniformizowany system administracyjny, z administracją centralną (dworem), konieczną dla władania coraz rozleglejszymi materialnie życia królestwa”(Mączak)

Następuje zanikanie idei rei publicae christianitatis.

Przestrzeń europejską określa i dzieli augsburska (1555) zasada cujus regio,eius religio.

Kształtuje się nowa zasada monarchiczna – „(…)…Król jest postrzegany jako głowa wielkiej rodziny, jego władztwo, przestrzeń jaką włada (państwo) niezależnie od szczegółowych konfiguracji własnościowych w jego obrębie traktowane są jako jego własność. Określa to ściśle, (choć niezgrabnie) wyraża termin proprietary dynasticism – „dynastycyzm własnościowy”(Mączak)

Idea monarchiczna, jej trwałość, pozwala suwerenowi dysponować terytorium i mieszkańcami -‘państwem’ jakby stanowili oni jego majątek alodialny.

Władza suwerena, o takim charakterze jest, po 1648r w znaczących przestrzeniach mocno (i trwale już) zestalona (Królestwa Anglii, Francji, Portugalii, Szwecji, Danii), bądź obejmuje przestrzenie niewielkie. Cesarstwo (Rzesza) po 1648 roku jakkolwiek zostaje, praktycznie przekształca się w 355 samodzielnych, suwerennych podmiotów.

Zamyka się społeczność europejska we współczesnym tego słowa znaczeniu.


Ad.2)
Gdy pytamy o prerogatywy suwerena powiedzieć możemy że władca skupia w swoim ręku i realizuje wszystkie możliwe w owej dobie do wyobrażenia prerogatywy władzy (publicznej).

Pełna władza oznacza, że monarcha jest nie tylko:
* wodzem i sędzią
* lecz także prawodawcą – a moc stanowienia prawa staje się i będzie odtąd uznawana za najważniejszy atrybut władzy publicznej (władzy suwerennej).

W stosunkach wewnętrznych jak i zewnętrznych taki stan rzeczy prowadzi stopniowo do potwierdzenia najwyższego znaczenia woli suwerena w procesie stanowienia reguł rządzących stosunkami wewnętrznymi i międzynarodowymi.

Monarcha zatem, u schyłku tego okresu jest utożsamiany z państwem. Państwo jest utożsamiane z monarchią – dynastią panującą.

„L’etet c’est moi’ – władza suwerena jest absolutna.

S’agrandir est la plus digne et le plus agreable occupation des souverains (“Wznosić się ku chwale- oto najbardziej stosowne i najprzyjemniejsze zajęcie władcy„) Ludwik XIV


Ad.3)
 Gdy pytamy jaki zbiór reguł normuje relacje wzajemne suwerenów, skonstatować musimy ich ilościową i jakościową ewolucję, odnotowaną w pracach licznych przedstawicieli nauki
(XV,XVI,XVII i XVIII w.)

Zwanych:
* twórcami prawa międzynarodowego,
* klasykami prawa międzynarodowego



Centralną postacią wśród klasyków jest Holender Hugo de Groot
(Grocjusz, 1583-1645),zwany „ojcem prawa międzynarodowego”
Jego wkład w refleksję nad prawem sprawia, że refleksję klasyków prawa międzynarodowego dzielimy na czynioną:

1) przed  Grocjuszem
2) przez  Grocjusza
3) po       Grocjuszu


1) przed  Grocjuszem