Prawo Międzynarodowe

Czy były to jednak sankcje wojskowe w rozumieniu art. 42 Karty NZ?

Wg Karty, aby można było je przeprowadzić trzeba, aby „(…) wszyscy członkowie NZ oddali do dyspozycji RB, na jej żądanie i stosownie do specjalnego układu lub specjalnych układów… siły zbrojne (…)”- art. 43 Kart NZ.

Układu (układów) do chwili obecnej nie podpisano.

Rezolucja RB nr 678 z 29.11.1990 roku

„(…) upoważnia Państwa Członkowskie współdziałające z rządem Kuwejtu, jeśli do 15.01.1991 roku Irak nie wykona podjętych dotąd rezolucji (…) do użycia wszelkich koniecznych środków, aby zapewnić poszanowanie i zastosowanie stosownych rezolucji (…)  jak i ustanowić pokój i bezpieczeństwo międzynarodowe w regionie”.

Rezolucja nr 678 nie wyjaśnia podstaw prawnych decyzji upoważniającej do podjęcia „wszelkich” środków.

Podobnie decyzja RB, dotyczy przypadków podjęcia operacji zbrojnych w: Somalii, Bośni, Haiti, Rwandzie, Zairze, Albanii, Afryce Centralnej, Kosowie, Wschodnim Timorze.

Efektywność rozdziału VII Karty NZ?

Pochodna zgody, lub braku zgody w RB, wielkich mocarstw.

Podjęcie akcji wojskowej przez siły NATO w Kosowie 23.03.1999. Brak autoryzacji RB. Działanie kwalifikowane jako „nielegalne, choć uprawnione (illegal, but legitimate”).

Podjęcie akcji wojskowej przez koalicję (US, UK…) 20.03.2003. Brak autoryzacji RB. Oceny prawne skrajnie rozbieżne.

Quo vadis UN?

Dlaczego suwerenne państwa nie mając nad sobą „żandarma”, mają zdecydowanie silne poczucie obowiązku kierowania się regułami prawa międzynarodowego, przestrzegania międzynarodowych zobowiązań?

Art. 9 Konstytucji RP- „Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego”.

W sprawie statku Lotus (1927) STSM stwierdził:

„Reguły prawa wiążącego państwa (…) wynikają z ich nieskrępowanej woli i zostały wyrażone w konwencjach jak i zwyczajach powszechnie przyjętych, wyrażających zasady prawa”.

Przystąpienie do konwencji, czy też związania się normami prawa zwyczajowego lub innymi jego regułami- jest postrzegane jako akt (zgody), który poprzedza skrupulatna kalkulacja opłacalności, wnikliwy szacunek zysków i strat jaki niesie za sobą związanie się normą.

Nie można uzyskać korzyści jednostronnych.

Korzyściom towarzyszą ciężary.

Reżim- traktatowy, zwyczajowy- równomiernie dzieli uprawnienia i obowiązki.

Na tle wszelkiej (co do zasady) konfiguracji uprawnień i obowiązków istnieje zasada WZAJEMNOŚCI.

Moc wiążąca przyjętych reguł- ZA ZGODĄ ZAINTERESOWANYCH- nie zależy od zgodności ich treści z jakimikolwiek zewnętrznymi wymaganiami.

Takie założenie- jako jedynie tłumaczące moc obowiązywania reguł prawa międzynarodowego- prowadzi do nie dających się zaakceptować wniosków:

Takich, że:

Do chwili, w której państwa nie związują się jakimś zbiorem reguł wszelkie ich działania w obszarach nie normowanych prawem międzynarodowym są dozwolone;

Lub wniosku dalej idącego, ze:

W sposób dowolny w istocie kształtują państwa- zgodnie ze swoją wolą- reguły w danej dziedzinie obrotu (nieograniczona niczym swoboda kontraktu).


Działanie w dobrej wierze (zasada dobrej wiary);
Pacta sunt servanda (zasada świętości umów);
Obowiązek naprawienia szkód wyrządzonych bezprawiem;
Prawo do samoobrony;
Poszanowanie integralności psychofizycznej osoby ludzkiej;

Reguły limitujące dowolne (wolicjonalne zachowania).
Generalne pryncypia.
Reguły sprawiedliwości, reguły etycznego, moralnego postępowania.